Why Blog?

Why blogging? It’s because I love writing. And through writing I can share my own ideas and opinions in our daily life. When did I start blogging? It’s all start four months ago. I think it was August 2015.  I was just inspired by someone, that’s why I created this blog. But I start my writings when I was in high school until now. I have a note book that has my personal works that I have already done. And I was planning on posting it here but I need to edit some of it.

I just want to share something. Because her reasons why she start a blog is same as my reasons. And I can’t add more. We have the same idea on starting a blog. And it’s exactly on what I am thinking now. And yes, this person inspires me a lot. So much. Everything I want to say about blogging is in their:

Reblogged:

From: mainemendoza.com

Why Blog?

I started blogging back when I was a freshman college student in 2011. There was really no significant reason why I’ve decided to put up my own blog. I wasn’t (really) inspired by anyone or anything; bc as far as I can remember I wasn’t really fond of reading blogs or online articles back then.

I remember putting up this WordPress site at the crack of dawn sometime in August 2011, few hours before I get ready for school. I don’t know what exactly came up to my mind that made me start this blog. One thing for sure was, I made this because I want(ed) to let my feelings out through writing (since I am not really a vocal person when it comes to expressing my own thoughts and sentiments). Also, I wanted to share with people some things about my life; life updates, current interests/obsessions and some other random stuff. If you are a constant visitor of mainemendoza.com then you certainly know that my page contains various blog entries; and that is because I blog what I want to blog, for this is my so-called haven.

After spending almost 4 years here in WordPress, I still consider myself as a “beginner” to some extent. Apparently, I still need to acquire more knowledge about this whole blogging thing. I used to blog about entirely just my life, but after some time I thought that my blog would be better if I talk about other stuff as well; some things that people can somehow relate to.
I am starting to think of ways on how to make my blog worth-browsing to the public (I am slowly working on it!)

Anyway, If you are not so knowledgeable about the world of blogging, let me tell you some things about it.. Firstly, you must know that there are various types of blogs on the web; and they are mainly categorized on the basis of the genre they belong to such as personal blogs (like mine), fashion/lifestyle blogs, business blogs and so on. Some people get paid to blog; either through advertising a product or constructing an article about a particular topic. (Freelance blogger/writer) I actually do not have an idea on how that works but anyway.. people have their own reasons/objective as to why they started out their blogs, but I believe their main purpose is to share and express their own selves though the art of “blogging”.

So I came up with 5 reasons why you should start your own blog TODAY.. or tomorrow, soon, whatever.

1. Blogging is a fun and a nice way to express your thoughts/views about a certain topic. It is always fun to share your thoughts about something, especially if what you’re going to say is engaging and undoubtedly notable. Someone out there might find your topic interesting and share their ideas with you, as well. Connecting to people in the virtual world and exchanging thoughts and ideas with them are effective and convenient!

2. As I have mentioned above, your blog is your OWN (safe) haven. Your blog is something that you could (and should!) consider as your OWN, because it actually is. It could even act as your CONFIDANT sometimes; someone you could share your thoughts with, let your feelings out to, CONFIDE in, etc. Some kind of a tool that you could use to “escape from reality”, you know what I mean? Some people use the Power of Writing as an aid to relieve grief/pain (when they are emotionally hurt). In fact, there is a scientific research showing that expressing your innermost thoughts and feelings can reduce stress (I’m not even kidding). It might not work for you, but it does work for others.. including me, at times.

And as Olive Penderghast have said, what better way to share your private thoughts than to broadcast them on the internet? True enough.

3. You can express yourself FREELY. Your blog does not have to be a journal, but it could be if you want to! You don’t always have to think of something entrancing to talk about. You could just simply write about how bad or good your day has been, simple as that. You are free to express your feelings and thoughts about ANYTHING; a topic of interest, a person you admire, your random thoughts, or your personal experiences– there are really no rules at all.

4. Blogging is a nice way to document your life. One of the things I like to blog about is.. well, my life, of course. What else is there to write about? I, most of the time, blog about how my life is going or what am I up to at the present time. It is actually nice to blog about your experiences in life; it’s nice to share with others what you’ve gone through and what you’ve learned from that certain experience. Again, that “experience” does not have to be intriguing as climbing the highest mountain in the world, touring the jungle, how you survived WWII (..what?) and such. It could be as simple as how you spent your summer vacation, or your how you celebrated your birthday, things like that. Also, it is a great way to record the experiences (through writing and photos) that we can look back on to reminisce. 

5. Try new things! You might not be into writing or anything that links with blogging but there is nothing wrong with giving it a try! I know to myself that I suck at writing and that I struggle from conveying my thoughts into words at times but I don’t really see it as a problem; it even takes me a couple of days to finish a single blog post sometimes. My point is, it could really be a struggle for some but I guess that’s just how it is, you’ll have to figure out the best way for you to get the words out. You’ll get the hang of it eventually anyways.
But to tell you guys, blogging is a learning experience as well; you learn how to write, you learn how to express yourself in so many ways etc. More importantly through your own writing, you get to know yourself even more–and that (for me) is what blogging is all about.

Summing it all up, basically a blog is a place to say something. There is no wrong way to do it. So…. what are you waiting 

Love me like you do. Chos.

Follow Maine Mendoza On Twitter

Click Here!

She’s good right? Her words and ideas about blogging is same as mine. We have the same reasons. Everything is in there, read, relate and inspire. This is the perfect words to use to start your own blog. It’s nice when people are reading your works. And I love sharing my ideas and experience..

GoodLuck!

My Life Goals

All of us have their own life goal in life. And we want it to come true. But before we get it, we will encounter a lot of problems. Problems that makes you stronger or problems that makes you disappointed. People that will put you down. People that are against on your dreams. But whatever it is. You should aim high and dream big. Don’t mind those people that makes you down. Always think positive.

In reaching your dreams you must accept failure, rejections, and ignored. No one of us have been reached their dream without hard work. You must encounter challenges in life. It really feels good when you reach your dream in good way because you did your best. Reach your dreams in good way not in bad. Reach your dreams without hurting someone’s feeling. In life, everything is a test. God is the teacher and we are the student. Do good things and God will give your reward in the right time. Always remember: Prayer is not the last option when things failed to happened. Instead prayer is the first step before taking any action.

I have my own goals in life. And I want them so much. To prove that I can. For them to realize my value. So here’s mine:

• To Graduated College. To find job easily and to have knowledge. So, people will never discriminate you. People will never treat you bad.

• Find A Decent Job.  To help my family in the expenses and to help my siblings to finish their studies.

• To Pay My Parents Back For The Sacrifices They Made. I know that parents has obligations to take care of us and to have a better future. But still, we need to pay them back. We need to take care them also. To love them more.

• Save A Lot Of Money. To buy all your needs and wants. To support financial.

• Travel Around The World With Family and Friend. To enjoy life. To have happy moment with the people you love. To share happiness. To have experience. To challenge. Be adventurous.

• Help The Less Fortunate. Share your blessings to everyone. Make someone happy. You can donate to an orphanage and charity.

• Fix The Relationship Of Our Relatives. To have peace in the world. Share the love. Fix the fight. To be able to feel free. No to fight. No to arguments.

• Get Married. If it’s God plan. In the right time my “The One” will be mine.

• Retire Early. Invest money in the most trusted company. In that way, you can stop on working.

• I Want To Feel The Love Of My Grandmother And I  Want Her To Feel My Love To Her. I want to show my love to her. I want her in my life. But now, it will be impossible. She’s now in heaven. On the day she died I felt a lot of regrets.

• To Be A Writer/Author. This is my greatest dream since when I was kid. And I want this to happen. To be a famous writer and to publish a lot of books that everyone will like. I want it to happen. Someday..

For now, this is what I want right now. Time will pass I know some of them will be change, achieve or fail. But no matter what still God’s plan is the best. I’ll just stick to it. I can also add another goal in this list in the near future.

I know I can pursue all of this. I just need to be industrious, open-minded, think positive, grab opportunity, and have faith in God. Don’t mind negative comments of the people around you. Always remember: It’s your future NOT theirs. Don’t be affected of the people around you. Always follow what your hearts dictates. Always think of your inspirations in life.

“If you are destined in higher place, people may try you to put down. But you will still reach your destiny” - Unknown 

P.S. I do not own any pictures here. Credits to the owner.

How Are You Going To Market A Seminar?

How do I market a seminar? What things I should do to make it interesting with people. How can I convince them to watch and listened the seminar? How do I do it? How can I make it successful?

If I were the audience I want the seminar so good. I want to watch a perfect seminar. A perfect event that will make everyone to attend always. A seminar that will mark to everyone. A seminar that will be known and popular. Conducting a seminar is not easy. It takes a lot of preparation to make it successful. And as a marketing major students. The following are my ideas on how to attract people to attend seminar. I will put myself in the situation.

My first idea is to have a popular guest speaker. An extra ordinary speaker that will attract everyone to attend to. Second, to have a very interesting theme. That will make them relate on the discussion. Because if they got related in the theme they will listen more and they will focus on it. Third, have a free breakfast, lunch, snacks or dinners depending on the time of seminar. The food should not be low class, it should be interesting to everyone. Food from the famous restaurant or fast food chain will do. Fourth, give souvenirs to everyone, so they can keep it and everytime they look at it they will remember what they have learned in the seminar. Souvenirs can also the things that are useable. Fifth, during seminars, it will be fun if theirs an activities that are related to the seminar. To make it more enjoyable. Sixth, have a promos during seminars. Seventh, the place should be comfortable to the audience. There are ventilation, chairs and monitors for those people who are watching at the back. The place should have designed to attract the audience to watch. Eight, the sound system should be clear to everyone. Ninth, have an intermission number to lighten up again the spirits of audience. Tenth, event should not be delayed. The scheduled should follow all according to the schedule. Because some of the listeners got tired and irritated because of the delayed event. They will think that they are just wasting their time waiting. Because “Waiting is Time Wasted”. You should make every moment perfect and don’t let the listeners to think that they are just wasting their time. Eleventh, give certificates for the attendees of seminar and also to the speakers. Certificates can be used to their life in finding jobs. It can be include in the resume.

Conducting a seminar is not easy. You must exert time and effort to make it successful. To make it memorable. You must have huge amount of budget to make it successful. A lot of patience to make it organize and a heart for the consideration for those people who will attend the seminar. Do not take the chance to get money from the attendees. The money that will give by the people or the audience should be worth it.

             All of the preparation will be useless if the amount of money they paid didn’t get their satisfaction. In the end of the event, still the most important is the lessons learned of the audience from the speaker. The motivations and inspiring words they heard that they can apply to their life. The satisfactions. Attending seminars is fun. But you must remember that attending in this kind of event is not only for fun, but because of the lessons, inspirations and dreams that are ready to reach. Most used word in the seminar was. Believed! Don’t stop believing. You can do it. Follow your heart. Seminars can enlighten the path that you will take and also the vision for your future will be clearer than before. Trust yourself. No one can believe you but yourself.

Karanasan Sa: Kababalaghan_0.1

Lahat naman siguro tayo may kinatatakutan. Ako? Takot ako sa ipis, daga, bulate at kung ano-anong mga insekto at malalaking hayop. Pero takot ‘din ako sa multo. Lahat naman siguro tayo nagkaroon na ng sariling karanasan sa kababalaghan. Ano ang pakiramdam kapag nakakita ka o nakarinig ng mga hindi maipaliwanag na imahe o tunog. Ano ang una mong naiisip? Ano ang gagawin mo? Sisigaw ka na lang ba? Matutulala? Mahihimatay? O tatakbo ng hindi alam ang tutunguhan.

Ako mismo nakaranas na ng mga nakakatakot na eksena. At hanggang ngayon tandang tanda ko pa ang mga detalye sa bawat kaganapan na iyon. At oo natakot ako, kinabahan, natulala at hindi makagalaw. Pero sa tuwing nakakaranas ako ‘nun napapapikit na lang ako at nagdadasal.

Handa na akong ikwento ngayon ang aking karanasan sa mga kababalaghan.

UNA:

Ika-apat na taon palang ako’nun sa Elementarya nang marinig ko ang kakaibang tunog na narinig ko. Nasa labas kame nang kapatid ko ‘nun para magsipilyo. Kailangan pa kasi naming ‘nun lumabas. Kasama ko ang kapatid ko na dalawang taon na sa Elementarya. Umaga palang ‘yun. Madilim pa sa paligid. Puro puno ang nasa harapan nang bahay naming. At habang nagsisipilyo kame may narinig ako “HA! HA! HA! HA! HA! HA! HA!” Nagulat ako sa narinig ko kaya natigilan ako sa ginagawa ko. Inisip ko nalang nab aka guni-guni ko lang ‘yun. At ayun bumalik ako sa gimagawa ko. “HA! HA! HA! HA! HA! HA! HA!” Narinig ko ulit. At sa pagkakataong ito yung kapatid ko napatigil ‘din. Kakaibang tunog. Tawa ng diyablo ang maririnig ko at naririnig din pala nang kapatid ko. Naulit ulit sa ikatlong beses at sa pagkakataong iyon nagtitigan muna kame ng kapatid ko sabay takbo papasok ng bahay. Sinabi naming ang narinig naming at lumabas si Ama pero wala na ang tunog.

PANGALAWA:

Ikatlong taon ko sa Hayskul, pang-umaga ako 7am ang pasok pero dahil 6am ang pasok ng kapatid ko sa Elementarya sa ibang skul sumasabay na ako para maihatid ‘din ako at hindi gumastos. Kaya mga 5:30 umaalis na kame ng bahay. Tumugil muna sa Ama sa isang Gasoline Station at sa tabi ‘nun ay may abandunadong bahay. Habang nagpapagasolina si Ama napatingin ako sa bahay na ‘yun at sa may bintana ako mismo napatingin. Saktong pagtingin ko ay may nakita akong babaeng nakaputi at mahaba ang buhok. Natulala ako. Hindi ko alam kung gagalaw ba ako o hindi. Ewan ko nung mga oras na ‘yun hindi ako makapagsalita at makakilos. Natulala lang ako. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Tuluyan lang ako nabalik sa sarili ko nung pinaandar na ni Ama ang sasakyan. At habang palayo na kame nakatitigtig pa din ako. Nung tuluyan na kameng nakalayo, tsaka ko lang sinabi ang nakita ko. Sa wakas gumaan din ang pakiramdam ko.

PANGATLO:

Ikatlong taon ako sa Hayskul at an gaga ko pumasok dahil sumasabay ako sa kapatid ko pagpasok para iwas gastos. Sa sobrang aga ko, ako ang unang tao sa buong skul, nauna pa ata ako kay Manong Guard. Bukas na ang gate ng skul pati ‘yung room namin. ‘Nung mga oras na ‘yun hindi ako natatakot, lagi naman na kasi akong nauuna sa room lagi. Pagpasok ko ng room naming dumiretso ako agad sa upuan ko, katabi ko ang bintana. Magsusulat sana ako ‘nung oras na ‘yun pero sa ‘di maipaliwanag na dahilan tumingin ako sa may Bulletin Board sa pinaka sulok ng room may nakita akong batang lalaki na nakatayo at nakatingin sa pwesto ko. Isang batang lalaki na suot ang ang uniporme ng skul namin. Hindi ko makita ang mukha dahil malabo. At sa pagkakataong ito hindi ako tumitig, hindi ako natulala. Sa halip tinungo ng mata ko ang ibang direksyon habang nakapikit. Nagdasal at bumilang ng sampung beses bago dumilat. Dahan-dahan ako dumilat at wala akong nakita. Nilingon ko ang batang multo kung nandun pa, pagtingin ko wala na. Sa wakas ligtas na ako. Pero isa lang masasabi ko istudyante ng skul na ‘to ang batang ‘yun. Maya-maya may dumating na kaklase ko at sinabi ko ang nakita ko. Naisip ko lang. Paano kung sa pagdilat kong iyon ay nasa harapan ko na pala siya. Paano kung ang paglingon ko na ‘yun nasa likod ko na pala siya. Ang dami kong naiisip na pwedeng mangyari sa oras na ‘yun. Grabe! Naniwala naman ang kaklase ko dahil hindi lang naman ako ang unang istudiyante na pinakitaan ng mga multo sa skul na ‘yun. Isa lang ang natutunan ko. Hindi na ako papasok ng maaga.

PANG-APAT:

Akala ko madadala na ako. Hindi pa pala. Pumasok pa din ako ng maaga sa skul. May dala akong rosary bilang proteksyon. Ako pa din ang nauna sa room. Sa pagkakataong ito kabado ako. Tingin sa kanan. Tingin sa kaliwa. Diretso. Nasa tapat na ako ng room naming. Dahan dahan pagbukas sa pinto. Pagbukas ko ng pinto hindi pa ako pumapasok. Saktong papasok na ako may narinig akong “HA! HA! HA! HA! HA! HA! HA! HA!” Narinig ko ulit ang tawa na narinig namin ‘nung elementarya palang kame. Naririnig ko ang tawa sa sulok ulit ng room naming malapit sa pwesto ko. Dahil sa narinig ko, hindi muna ako pumasok. Bababa na sana ako ng pagtalikod ko ay nakita kong nakatayo ang kaklse ko. At ayun pumasok na kame. Nilapag ko lang gamit ko sa upuan ko at ‘dun muna ako umupo sa pwesto ‘nung isa kong kaklase. Hindi ko na nakwento ang nangyare. Ayoko na.

PANGLIMA:

Ikalawang taon ko sa kolehiyo ‘nun. Naghahanap kame ng lugar para sa proyekto naming. Isang lugar na makaluma. Dahil buhay nang mga bayani ang gagawan namin ng pelikula. Nakahanap naman kami ng lugar. Nakakatakot at kakaiba. Kabado ako ‘nung mga oras na ‘yun. Ang bigat ng pakiramdam. Totoo palang nakakatakot ang lugar dahil makasaysayan pala talaga ‘yun. Ang malawak na lupain na ‘yun ay mabili sa halagang 500 pesos. Paano ko nalaman? May tarpaulin na nakapaskil sa labas ng kubo at nandun ang mga detalye sa lugar na ‘yun. May litrato pang kasama sa tarpaulin ng mag-asawa. Ang may ari ng bahay kubo na ‘yun ay lumaban sa mga hapon at ‘dun mismo sa bahay na ‘yun namatay. May mga gamit na parang antigo. Mga kahoy kasi. Mapuno sa lugar. Walang dumadaang tao. Kundi ang Care Taker lang ‘nung lugar na ‘yun. Ikalawang araw naming sa lugar na ‘yun kampante na kame dahil nakakarelax na ‘yung lugar. ‘Nung panahon na ‘yun balak ko mag balik aral dahil may eksam kame. Ngunit napatingin ako sa may mga puno, ‘dun sa dinadaanan naming pag lalabas. May matandang lalaki na nakaputi na nakatingin sa pwesto namin. Nagulat ako. Inalis ko agad ang tingin ko sa kanya dahil nakatitig na siya sa akin. Pag tingin ko ulit, wala na siya. Kamukha niya ‘yung lalaki sa larawan na nakalagay sa tarpaulin. Sa madaling salita siya ‘yung may-ari ng bahay na ‘dun pinatay. Kinilabutan ako. Naistorbo siguro naming siya. Sinabi ko sa kaibigan ko matapos lumipas ang isang araw. At sila ‘din pala may nararamdamang kakaiba sa lugar. May isang beses pa na inabot kame ng hapon sa lugar na ‘yun, magdidilim na kaya nagmamadali na kame mag-ayos ng mga gamit. Madilim sa daan palabas. Maya maya dumating yung katiwala sa lugar na ‘yun. At sinabi na. “Hindi pa ba kayo aalis? Umalis na kayo. Baka maabutan kayo ni Doktora. Sa susunod huwag kayong magpapahapon” ‘Yan ang sabi ‘nung lalaki. Sinunod namin ‘yun. Nagtaka lang kame kung sino si Doktora? Duon ba siya nakatira? Eh. Malamok, madilim, mapuno at nakakatakot ang lugar na ‘yun. At walang kuryente o kahit na anong gamit. Iniisip tuloy naming baka patay na ‘yung Doktora at tuwing gabi lang nagpapakita. Buti nalang at hindi na kame ulit bumalik ‘dun at pinag bawal na ‘din ang pagpasok ‘dun. May kandado na. Grabe! May third eye ba ako?

PANG-ANIM:

Sa mismong kaarawan koi to nangyare. Magpapraktis kame ng isang bigkasan na kailangan naming ipakita sa buong klase. Papunta palang kame. Pumasok kame sa isang Subdivision at pupintahan sana ang bahay ‘nung isa naming kaklase dahil siya lang ang nakakaalam ng bahay na pagpapraktisan namin. Habang nasa daan kame. May nakita akong nakaitim na babae na ang sama ng titig sa akin. Tumingin ako sa likod ko, baka kasi hindi sa akin nakatingin. Pero walang tao sa likod ko. Sinusundan niya kame ng tingin habang papalayo kame. Pero ewan ko bakit ko ba aiya tinitigan. Nagpatuloy kame sa paglalakad ng may madaanan kaming lamay, nagtawanan ang kasama ko. Nagtinginan ang mga tao sa lamay sa amin. Tahimik lang ako. Nahihiya ako sa kilos namin. At nakasalubong na ‘din naming ang kaibigan naming at lumabas na kame ng Subdivision na ‘yun. Akala ko hindi ko na makikita ‘yung babaeng nakaitim. Nagkamali ako. Sinundan niya kame hanggang sa Subdivision ‘nung kaklase naming na pagpaparaktisan namin. Inutusan ako ‘nun na bumili ng softdrinks at nagpasama ako sa isa kong kaklase. ‘Nung nakabili na kame at pabalik na, nakita ko ulit ‘yung nakaitim na babae. Ang sama ng tingin niya sa akin.Sa ‘di malamang dahilan tumitig ako sa kanya. Ang tapang ko. Hanggang sa nawala na siya sa paningin ko. Pag-uwi ko ng bahay nilagnat ako ng sobra. Hindi mawala ang lagnat at sakit ng katawan. Ang sama-sama ng pakiramdam ko. Hindi epektibo ang mga gamot na iniinom ko. Hindi ako makatayo ng maayos. Hindi ko maidilat ang mata ko. Parang takot ako sa liwanag ‘nun. Ang hirap dumilat. Hanggang sa pinatawas ako. At nagulat ako sa resulta. Nabati daw ako. Nang isang maitim na babae. At ‘yun nga ‘yung babaeng ‘yun. Matapos niya akong magamot, bumalik na sa normal ang lahat. Nakakatayo na ako at naiidilat ko na ang mata ko. Salamat sa panginoon.

PANG-PITO:

Sa bahay na namin mismo ako nakaramdam. Noong mga panahon na ‘yun ako lang mag-isa. Namili kasi si Ina ng mga paninda. Ako ang bantay sa tindahan namin. Gumagamit ako ng tablet ng biglang may bumili. Tumayo agad ako. Binigyan ko ‘yung bumili. Nang paalis na ako sa tindahan, may malaking anino akong nakita sa may pinto na mabilis dumaan. Isamg malaking anino na hindi normal ang laki, hindi normal ang laki. Hindi ko na matukoy kung palabas o papasok ng bahay dahil ang bilis. Nagulat ako. Tinignan ko ang mga nakasabit na paninda baka ‘yun lang ‘yun na nagalaw ko. Ginalaw ko lahat ng nakasabit pero hindi ang mga iyon ang aninong nakita ko. Kaya ang ginawa ko binuksan ko nalang ang TV para kahit papano may ingay sa bahay. Kinilabutan ako. Sinabi ko kay Ina ‘yun pagdating nila. Ang sabi lang nila. Baka daw may nakatira ‘din dito sa bahay. Huwag naman sana.

Lahat tayo naniniwala sa mga ganitong mga bagay kahit walang ebidensya. Kahit ikaw na hindi pa talaga nakakakita. Pero pinapaniwalaan mo pa ‘din. Kailangan lang na maging mapanuri sa lahat ng bagay at nakikita.

Isa lang naman ang natutunan ko sa lahat ng karanasang iyon. Huwag matakot. Huwag hayaang lamunin ka ng takot at mag-isip ng masama. Ang takot nasa isip lang ‘yan. Ikaw lang mismo ang gumagawa. Ang kailangan mong pagtibayin ay ang pananampalataya mo sa Panginoon. Dahil siya lang ang sandatang magagamit mo sa lahat ng masama. Palakasin ang pananampalataya sa kanaya at walang mangyayari sayo. Ngunit kung hindi ka pala dasal. Nasa sa ‘yun na ‘yun. Huwaag hayaang ang takot ang lumamon sa isip mo. Tingin sa taas at magdasal. Pinaka epektibong sandata. Panlaban sa lahat ng bagay.

Matakot ka sa buhay huwag sa patay. Dahil ang buhay ang papatay sayo. Pero naisip ko? Ang patay. Papatayin ka sa takot kapag nagpakita sayo diba? Haha. Ganito nalang. Kung madayo ka ‘man sa kahit na saang lugar na hindi ka pamilyar at bago ka palang, laging magbigay galang at respeto. Sabayan ng panalangin. Dahil ang kapangyarihan sa Niya ang pinaka malakas sa lahat at ang kabutihan ang siyang mananaig sa lahat ng masama. Magtiwala ka lang sa kanya.

Regrets

Lahat naman tayo may mga bagay na pinagsisihan. Mga bagay na sana hindi nalang nangyari. Walang taong hindi nagsisisi. Bakit ng aba nagkakaroon ng mga bagay na pinagsisisihan? Padalos-dalos na desisyon. Ito kasi yung mga pagkakataong nagdedesisyon ka ng dahil sa emosyon mo. Minsan dahil na din sa kayabangan kaya nagkakamali, at sa mga pagkakamaling ito ay nagwawakas sa pagsisisi.

Pagbagsak ng grado, pagkasira ng isang relasyon, pagkakasakit dahil ginagawa ang bawal at ang pagkakulong. Ilan lamang ang mga bagay na ito na maaaring pagsisihan. Kung ayaw magsisisi kailangang mag-isip ng mabuti bago tumuntong sa susunod na hakbang. Dahil ang bawat nating desisyon ay hindi na mababawi pa kapag nangyari na. Sa tingin ko, ang mga paraan para maiwasan ang pagsisisi ay dapat marunong kang umitindi, tumingin kung ano ang tama at mali, gamitin ang puso at isip, at higit sa lahat tumingin ka sa taas at humingi ng tuilong sa kanya.

May mga tao bang walang pinagsisisihan? Wala. Kung meron man, sila yung mga taong manhid at tikom sa mga nangyayari. Sa loob ng labing siyam na taon ko sa mundong ito. Nagkaroon na din ako ng mga bagay ng pinagsisihan ko ng husto. At ang pinaka matindi sigurong bagay na pagsisisihan ko ay ang mawalan ng mahal sa buhay ng hindi ko nasasabing mahal ko siya. Bagay na hindi ako makapaniwala sa pagdating nang araw. Bagay na ayokong mangyari.

Sa aking paglalakad isang araw pauwi sa aming bahay. May napulot akong sulat. Binasa ko ito.

Mahal kong Lola,

Hanggang ngayon, hindi pa din ako makapaniwala na wala kana, ayaw pa ding tanggapin ng puso at isip ko ang katotohanang wala kana. Mahirap tanggapin. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Sayang lola, hindi ko nasulit ang mga panahong buhay ka pa. Hindi mo naabutan ang araw ng pagtatapos ko sa Kolehiyo, may papatunayan pa naman sana ako sayo. Sayang! Kasama ka pa naman sa mga plano ko kapag nakapagtapos na ako at nagkatrabaho na ako. Pero paano na lahat ng iyon ngayon? Wala kana. Wala man tayong masasayang ala-ala na binuo ng magkasama, hindi maalis dun na mag lola pa din tayo. Lola pa din kita. At hindi iyon magbabago. Ilang araw kong iniyakan ang pagkawala mo. Hinihiling ko nga na sana magpakita ka sa akin kahit sa panaginip lang. Ang dami kong gusting sabihin sayo. Sayang lang at sa dalawang kapatid ko lang ikaw nagpapakita sa panaginip. Nangungulila kaming lahat sayo. Hindi ka na naming makikita. Nakakalungkot, nasayang ang maraming taon n asana magkasama tayo at masaya. Kung hindi lang nangyari ang mga away sa mga tito at tita ko sa nanay ko, sana naging masaya tayo. Sana nakabuo tayo ng masasayang ala-ala. Nakokosensya ako lola, nung mga panahong buhay ka pa at gusto mong magkasundo ang lahat, lagi mo kaming kinakausap pero hindi ka naming pinapansin. Nakikita pero parang wala lang. Sayang lang at hindi na kita makikita. Nanghihinayang ako sa mga nasayang na oras, mga oras na dapat ginugol ko kasama ka. Ang tanga ko lang at nagbulag bulagan ako. Hindi ko kaagad nakita mga magagandang bagay sayo, sa halip puro masasamang bagay na nagawa mo lagi. Nagsisisi ako at ngayon ko lang napagtanto lahat ng ito. Ngayong wala ka na. Sayang! Sayang!

Oktubre 12, 2015 Lunes ng umaga (5:30am-6:00am) Nakita ang walang malay mong katawan sa loob ng banyo. Maputla at tila hindi na humihinga. Dinala ka agad nila sa Ospital at duon nalaman na paralisado ang kanang bahagi ng kanyang katawan. Hindi ka gumigising. Maraming tumatawag sa pangalan mo pero wala kang tugon mula sayo. Hindi ka dumidilat at nagsasalita. Pero alam kong naririnig moa ng mga sinasabi naming sayo. Unti-unting bumubuti ang lagay mo. Bumabalik na ang kulay sa mukha mo. Lumalaban ka pa. Ikalawang araw mo sa Ospital, hindi ka pa din gumigising, dinalaw ka naming at bumungad sa amin ang iyong kalagayan duon. Isang sitwasyon na hindi ko akalaing kalalagyan mo balang araw. Isang sitwasyon na ayokong mangyari sa mga mahal ko sa buhay. Dahil sa tuwing nakakakita ako ng mga ganung bagay, nasasaktan ako. Ayoko makakita ng mahal ko sa buhay na nahihirapan.

Noong araw na nakita ko ang sitwasyon mo, naiyak ako. Gusto kitang yakapin at halikan. Gusto kitang tawaging “Lola..” Gusto kong hawakan ang kamay at paa mo. Gusto kong gawin lahat ‘yun. Ngunit hindi ko nagawa dahil nakapaligid sayo ang mga taong napopoot sa isa’t-isa. Kung alam ko lang na huli na ‘yun, sana ginawa ko. Sana hindi ko inisip ang sasabihin ng ibang tao kapag ginawa ko ‘yon. Sayang! May pagkakataon pa sana ako nu’n. Kaso hindi ko nagawa. Kung ginawa ko siguro ‘yun baka bumangon ka bigla at gumaling. Dahil narinig moa ng tinig ng taong gusto mong magkaayos. Sayang! Pangalawang araw mo na ‘yun at hindi ka pa din nagigising, hindi kampa kumakain. Ang daming tubo na nakalagay sa katawan mo. Dextrose at sa labasan ng dumi. At dahil hindi ka pa din nagkakamalay, sinaksakan ka ulit ng tubo sa ilong mo para maipasok ang pagkain sa katawan mo, tulad ng gatas. Habang pinapasok ang tubo alam kong nasasaktan ka, kitang kita sa mukha mo ang sakit. Dahil naiigagalaw mo ang kaliwang bahagi ng katawan mo. Ang kamay at paa mo. Sa mga oras na iyon, nasasaktan ako. Ayokong makita. Ayokong makita kang ganun. Pero alam kong lumalaban ka para sa amin, alam kong magigising ka pa. Lubusan akong natuwa ng makitang dumilat ang mata mo. At ang direksiyon kung saan ka nakatingin ay sa posisyon namin. Pero kaagad ding bumagsak ang mata mo. Alam kong pinilit mo lang dumilat. Ang hindi ko matanggap, huling sulyap mo na pala iyon sa amin. Pero ayos na ‘yun, ang saya sa pakiramdam na ang huling tingin mo ay samin mo nilaan. Malaking bagay na ‘yon. Lalaban ka lola para Makita mo pa kaming makapagtapos at magkaayos-ayos ang pamilya mo. Bagay na nais ko ding mangyari.

Ngunit lahat iyon imposible nang mangyari. Dahil Oktubre 24, 2015 12:30am. Tuluyan mo na kameng iniwan, gising pa ako ng mga oras na ‘yun dahil nag-aalala ako sa kalagayan mo. Kung alam ko lang sana na iyon na ang huling beses na makikita kitang may buhay pa, sana ginawa ko na lahat ng bagay na gusto kong gawin sayo. Sana hindi muna kame umuwi kung iyon nalang pala ang huling pagkakataon na makikita ka naming kumikilos pa at humihinga. Sayang ang panahon. Sayang ang oras. Masyado kasing nagugol ang mga nasayang na oras na iyon sa sama ng loob, pagkimkim ng galit at pagtatanim ng sama ng loob. Nanalig ang galit sa bawat isa. At ngayon ay nagsisisi. Hindi pa din makapaniwala. Ilanga raw ng mugto ang mata ko. Sa tuwing iniisip kong wala kana, lagi kong naaalala ang mga sandaling buhay ka pa at ang mga bagay na lagi mong ginagawa at ngayon ay hinahanap hanap.

Unang araw ng burol mo. Ayaw kitang makita sa ataul, pero pinilit ako. At nang Makita ko ang nakahimlay mong katawan sa ataul. Namuo ang luha sa aking mga mata. Pinipigilang umiyak. Hindi kana tinitigan ng mas matagal. Nasasaktan ako. Ayokong maniwala sa mga nakikita ko. Napaka imposible. Malakas ka pa ei. Ang dami mo pang kayang gawin. Bakit? Bakit ka bumitaw? Bakit? Ang sakit isipin na hindi na kita makikita kapag papasok ako at uuwi, magwawalis ng dumi ng iba at higit sa lahat hindi ko na matitikman ang mga luto mo. Ang laki ng pagsisisi ko. Nanaginip ang kapatid ko na nabuhay ka. Hinanap ko ang kahulugan ‘nun at nagulat ako sa resulta dahil totoo. Inigsabihin daw ‘nun ay hindi pa nakapagpaalam na maayos ang namayapa at may hindi pa siya tapos na gawain. “Yun ang makita si Tita Cristina at ang magkaayos ang mga anak mo. Masyado kasing mabilis ang mga nangyari. Salamat sa dalawang lola na ginamit mong instrumento para gabayan at maipakita at maiparamdam mo sa akin ang pagmamahal mo. Kahit papaano naiparamdam mo sa akin na binabantayan mo ako. Salamat lola. Maraming Salamat. Sana sa pagkawala mo ikaw ang magsilbing solusyon upang magkaayos-ayos na ang lahat ng magkakapatid. Hindi ako nangangako pero gagawin ko ang lahat para mabago ang pananaw ni Ina. Ikaw na po ang bahala kila Tita at Tito. Tiyak mahihirapan kaming tanggapin ito. Matagal bago namin matanggap. Pero lola ‘wag kang mag-alala, papahalagahan ka pa din naming kahit nasa itaas kana.

Lola, isang lingo ka palang nawala, nangungulila na kame sayo. Sana masaya ka na diyan kasama si Lolo at ang Panginoon. Gabayan niyo kame lola. Mahal na mahal kita. Sayang at hindi ko naiparamdam sayo ng mas maaga. Sayang at hindi mo naramdaman kung paano ako magmahal. Sayang! Mahal na mahal ka namin. Hinding hindi ka naming makakalimutan. Mananatili kang buhay sa puso at isip namin. Mga ala-ala mo ay sasariwain. Maraming salamat sa lahat lahat lola. Salamat ng marami.

Mahal na mahal ka namin. Walang magbabago!!

Nagmamahal,

Apo,

Ang ganitong bagay ‘din ang aking pagsisihan sa buong buhay ko. Kapag nawala ang taong mahal ko na hindi ko man lang nasasabing mahal ko siya at mahalaga siya sa akin. Sa sulat na ito ang daming nasayang. Ang daming pinagsisihan. Sana inalagaan kita. Sana nagtagal muna kame ‘nun. Sana pinansin naming ang presensya mo nung buhay ka pa. Sana.. Sana.. Sana.. Sana nalang ang lahat nag iyon. Sana naipakita ang pagmamahal sa kanyang lola. Sana na naman. Walang katapusang sana at pagsisisi. Ganyan naman lagi ei. Kung kalian wala na ‘yung tao, hahanaphanapin mo. Kung kalian wala na siya tsaka mo lang malalaman na sobra pala siyang mahalaga sa buhay mo. Sa lahat ng pagsisisi kasumod lagi si sana.

Sa sulat na ito, isa lang ang napagtanto ko. Huwag malunod sa galit kundi dapat sa pagmamahal. Mahalin mo siya habang nandiyan pa siya sa tabi mo. Bigyan ng halaga at ‘wag babalewalain. Dahil ang pagsisisi ay laging nasa huli. Kaya nilagay ang pagsisisi sa huli ay upang malaman mo ang kalakip na aral nito na mula sa mapait na karanasan. Aral na dapat gawin sa buhay. Lahat ng pagsisisi may aral.

“Malalaman mo lang na mahal at mahalaga siya sayo kapag hindi mo na siya makikita pa.”